Als je denkt aan volgen, wat komt er dan bij je op? Bij mij zo even uit de losse pols: op de weg volg ik de bochten, bij een zeiltocht de wind en de stroming, bij een onbekende route iemand de weg kent, bij het meezingen van een liedje de melodie. En in mijn leven volg ik mijn hart. Heel normaal toch?
Wanneer volgen betrekking heeft op mijn werk als lomilomi specialist komt er een ander soort volgen om de hoek kijken. Dan volg ik: de golfbeweging van het leven, de leider van de flying dance meditation, de instructies van mijn kumu (lucky me, ik heb er zelfs twee), het lichaam van mijn cliënt op de tafel en doe ik mijn best om de begeleiding van mijn voorouders op te pikken en te volgen.
En wat te denken bij volgen in een lessituatie? Wow, dat vraagt om onze eigen ideeën die we misschien al hebben over de lesstof los te laten. Anders zouden we les geven en niet les krijgen. We doen ons best om ons open te stellen voor de kennis van voor ons nog onbekende mensen. Voor mij was het niet altijd even makkelijk wanneer de setting van een opleiding anders was dan ik kende. Met moeite en weerstand heb ik mijn mening en inzichten ingeslikt om te kunnen blijven (of misschien zelfs durven) volgen.
Wat mij heeft geholpen is dit: Kumu is Hawaiiaans voor leraar. Maar dan wel een bijzondere leraar. Want een kumu is als een boom, met zijn prachtige wortels stevig verankerd in de aarde. De wortels van de kumu zijn diep verankerd in de bron van kennis over de wereld die lomilomi heet.
Als leerling of student zijn wij aan die bron van kennis aan het snuffelen. We zijn nog niet zover om iets te vinden over hoe het hoort te gaan. Door het leren en durven volgen, krijgen nieuwe ervaringen en inzichten in jezelf en in lomilomi de kans om zich aan je te laten zien. Reken maar dat ik in het begin wat tranen van frustratie heb verbeten, ik van binnen het liefst de schuld gaf aan alles en iedereen. Want mijn ongemak had natuurlijk niets met mij te maken.
Wat ik ben ik mijzelf dankbaar dat ik ben blijven volgen. Oh ja, ik heb er de tijd voor genomen. Meer dan een jaar voor ik verder ging met een volgende training. Inzicht na inzicht volgde. Nu ben ik ruim elf jaar verder en nog steeds in de leer bij dezelfde Kumu. Ik heb ontelbaar vaak ervaren dat ik op prachtige nieuwe plaatsen kom (in mezelf en in het werk) wanneer ik mijn “ik” even parkeer en durf te volgen. En dat het me ook veel minder moeite kost. Die ervaringen helpen. Zo wordt het eigenlijk net als het volgen van iemand die de weg weet. Eigenlijk heel gewoon. Toch?
Dit is mijn allereerste blog. Laat hieronder een reactie voor mij achter met wat je er van vindt.. En als we dan toch in gesprek raken: heb jij het wel eens meegemaakt tijdens je werk of opleiding dat je het volgen even niet meer ziet zitten? En hoe ben je er dan mee om gegaan?
Aloha hug, Monique
Nepenthe 
Mooi stukje herkenbaar voor mij.
De uitdaging om te volgen begon bij mij al lang geleden.
Eerst was ik mij het bewust bij de massages.
Later begreep ik dat het volgen in het hele leven is.
Het volgen van het dagelijks leven kan je de hele dag oefenen.
Je ik wat naar achter en meer im je waarnemer komen geeft meer plezier, meer energie en vrijheid op in wie je bent en meer heling bij jezelf als bij de ander.
Het lukt steeds beter toch blijven er echt momenten dat ik weer in een verhaal schiet.
Ben mij daar wel van bewust en veroordeel mijzelf niet.
Ik kan er zelfs om lachen nu.
Het blijft een mooie uitdaging heel soms ben ik het ff zat omdat ik het graag allemaal wil weten wat ik moet doen.
Dat het duidelijk is, ik weet voor mij dat daar nooit een heling plaatsvindt.
Die komt als ik ff naar de achtergrond ga.
Dit is niet de waarheid maar mijn waarheid.
Mahalo nui (heel veel dank) voor jouw mooie open en persoonlijke reactie Gerda.
Wat heb je dat mooi beschreven, Monique. Heel herkenbaar ook, ik zag de struggle wel eens bij je.
Ik voor mij heb mijn leven lang gedacht dat ik niet veel moeite had met ‘volgen’. Maar dat betrof het kritiekloze volgen of gedachtenloze volgen. Misschien was het zelfs volgen uit angst of lafheid. En dat is niet wat jij bedoelt en dat heb ik van onze prachtige kumu’s ook geleerd.
Om te leren je eigen weg te gaan volstaat het niet om je ego op te blazen. Nee, wordt liever stil en luister en volg eerst maar eens de meester(s). En ervaar dat de liefde van de meester(s) jou de kracht en het vertrouwen geven om de juiste weg te gaan: eerst de weg die de meester je wijst en daarna zelfstandig verder, vol vertrouwen en verrijkt met de goede bagage, in grote dankbaarheid. Ook dat noem ik dan nog steeds ‘volgen’. Het volgen wordt het ver-volgen op je eigen levenspad.
Aloha pono, Eric
Wat een prachtige aanvulling Eric, dankjewel! XX